Δεν άκουσα, πώς είπατε;

Tι να πούμε πάλι; Τα αυτονόητα;  Ενας και μοναδικός. Αξεπέραστος. Ολυμπιακός. Σπανούλης. Τόσο απλά. Χωρίς παραπάνω λόγια.

Ο Μπίλαρος τους την έκανε πάλι. Πέραν από κάθε φαντασία. Εκεί που κάθε φορά λες ότι δεν γίνεται στο φινάλε όλα γίνονται. Ο Σπανούλαρος τούς έδειξε και πάλι τα αυτιά του. Και ο Ολυμπιακός την έπιασε και πάλι πελάτισσα την ΤΣΣΚΑ. Σε ένα ματς που δεν ήταν από τα καλύτερά του. Που έβλεπες ότι δεν γίνεται. Οτι αυτή τη φορά θα το χάσει το ματς. Οριακά, αλλά θα χαθεί.

Οσο και να ήθελες να αισιοδοξείς, όταν πήγε η διαφορά στους εννιά πόντους εκεί λίγο πριν το τέλος, δεν μπορούσε κανείς και πάλι να φανταστεί αυτό που έγινε. Ο Σπανούλης που τα είχε σπάσει, τα έβαλε όλα στο τέλος και ένας ακόμη τελικός. Περηφάνια, γιορτή και φουλ για ένα ακόμη τρόπαιο. Ξεπερνώντας κάθε προγνωστικό και κάθε προσδοκία. Βαθιά υπόκλιση σε αυτή την ομάδα και σε αυτόν τον παίκτη. Φυσικά και δεν ήταν μόνος του ο Σπανούλης. Ολοι τους πάλεψαν.

Ο Παπαπέτρου έδειξε ότι το μέλλον του ανήκει, ο Πρίντεζης κολοσσός, ο Σλούκας σούπερ, όλοι τους. Ηταν μια νίκη ψυχής, μια νίκη καρδιάς. Ο,τι κι αν γίνει στον τελικό μικρή σημασία έχει για μένα. Φυσικά και ο Ολυμπιακός πάει να το πάρει. Δεν παρατάει τίποτα και για κανένα λόγο. Δεν παραδίνεται. Μια ομάδα μαχητών που παλεύουν μέχρις εσχάτων. Που υπογράφουν το ένα μετά το άλλο τα θαύματα. Κόντρα σε ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ και που όλοι τις χρίζουν φαβορί.

Η ελληνική γλώσσα είναι φτωχή για να περιγράψει το μεγαλείο και τη δύναμη αυτής της ομάδας. Πέρα από οπαδισμούς και υποκειμενικότητα αυτός ο Ολυμπιακός είναι βγαλμένος από τα καλύτερα όνειρα των φιλάθλων του. Δεν ξέρω πολλά από συστήματα και όλα τα σχετικά με το μπάσκετ. Αναλύσεις ας κάνουν αυτοί που ξέρουν. Οι ειδικοί. Εγώ είδα μια ομάδα με καρδιά χιλίων λεόντων, που έκανε και πάλι όλη την Ευρώπη να της υποκλιθεί και να μιλάει για αυτή. Κι αυτό είναι κάτι που δεν ανταλλάσσεται με τίποτα…