Οι ελπίδες του Θρύλου

Με την αδύναμη Κέρκυρα, ο Ολυμπιακός έκανε ένα καλό παιχνίδι πιο χρήσιμο από δυνατή προπόνηση.

Έχω τη γνώμη πως ο Εργοτέλης είναι της ίδιας μπορεί και μικρότερης δυναμικότητας από την Κέρκυρα, αλλά λίγο έλειψε να του πάρει τη νίκη στο Παγκρήτιο.

Οι «Ερυθρόλευκοι» ήταν σοβαροί και στα δύο ημίχρονα απέναντι στην Κέρκυρα. Αρκετά καλοί στο πρώτο, πολύ καλοί στο δεύτερο όταν μπήκαν ο Τσόρι με τον Φορτούνη.

Ο Μίτσελ πήρε την απόφαση να αλλάξει πολλούς από τη θεωρούμενη βασική ενδεκάδα και διακιώθηκε. Στην Κέρκυρα είδαμε έναν φρέσκο και ορεξάτο Ολυμπιακό που πίεζε ψηλά και δημιουργούσε φάσεις, τη μια μετά την άλλη.

Ωραίο ποδόσφαιρο, ποικιλία στην ανάπτυξη, πολλές πάσες και γρήγορες εναλλαγές της μπάλας. Πολλές και οι χαμένες ευκαιρίες. Ειδικά από τον ταχύτατο και διεμβολιστή Μπενίτες. Τον Παραγουανό μέχρι τώρα τον έχουμε δει ελάχιστα. Χθες έδινε την εντύπωση ότι κινείται καλύτερα όταν έχει χώρο μπροστά του και δεν περιορίζεται κάπου στο πένξαλτι με τους δύο σέντερ μπακ κοντά του.

Έχει δύναμη, έχει ταχύτητα, ομαδικό πνεύμα και διάθεση να μπουκάρει. Είχε και μπόλικο άγχος όμως γιατί ξέρει πως κρίνεται περισσότερο από το αν θα σκοράρει. Και δεν σκόραρε παρότι βρέθηκε σε θέση βολής. Θα χρειαστούν κι άλλα παιχνίδια για να τον κρίνουμε ολοκληρωμένα. Η εμφάνιση του ήταν κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα.

Για τον Τσόρι περιττεύουν τα σχόλια. Για τον Φορτούνη εποβάλλονται. Ένα ατόφιο ταλέντο που άξιζε περισσότερης εμπιστοσύνης και αξιοποίησης από τον Μίτσελ. Κινείται με άνεση σε όλους τους χώρους, ξεμαρκάρεται, δημιουργεί και απειλεί. Καλώς ο κόουτς εμπιστεύεται τον επίσης αξιόλογο Μπουχαλάκη, αλλά ο Φορτούνης είναι ο μόνος που μπορεί αξιόπιστα να παίξει κάτι κοντά στο ρόλο του Τσόρι.