Περνάμε σ' άλλες εποχές...

 

Καλυτέρα να μας πατούσε η Γιουνάιτεντ. Θα το παίρναμε απόφαση, όπως έχει συμβεί άλλες φορές. Να την παίζεις στα ίσια, να τρως τρία και να μην της βάζεις ένα, δεν καταπίνεται. 

 

Αυτή τη Μάντσεστερ που την τελευταία μισή ώρα είχε γυρίσει πίσω κι έκανε καθυστέρηση στο κόρνερ και το πλάγιο για να περάσει η ώρα. 

 

Όχι, ρε φίλε μου! Δεν είμαι ικανοποιημένος επειδή πέσαμε με ψηλά το κεφάλι, επειδή -λέει- τους καρδιοχτυπήσαμε. Πέρασαν αυτές οι εποχές για τον Ολυμπιακό και τους οπαδούς του. Αποτύχαμε, γιατί χάσαμε την πρόκριση. Τα άλλα είναι για μικρές ομάδες. Ο Ολυμπιακός πήγε στο «θέατρο των ονείρων» για να πάρει την πρόκριση. Δεν την πήρε, άρα απέτυχε. Του κόστισαν τα ατομικά λάθη στην άμυνα και ο Ντε Χέα που σταμάτησε τον Πέρες, τον Φουστέρ και κυρίως τον Τσόρι. Μπράβο στον μάγκα τερματοφύλακα, κρίμα για τον δικό μας που την πάτησε σαν αρχάριος στη φάση του τρίτου γκολ με το φάουλ του Φαν Πέρσι. 

 

Όχι, δεν θα τη χωνέψουμε εύκολα την ήττα. Ούτε τον αποκλεισμό. Θα μας «πονάει» καιρό, γιατί φάνηκε μέσα στο γήπεδο στα δύο ενενηντάλεπτα ότι είχαμε την ομάδα να τους στείλουμε αδιάβαστους. Θα πάρουμε το Κύπελλο θα κάνουμε το νταμπλ, αλλά ο πόνος, πόνος. Του χρόνου με μεγαλύτερη τόλμη, λιγότερη ατυχία και περισσότερες επιλογές στον πάγκο, θα βάλουμε πλώρη για ψηλότερα. 

 

Ξέρω ότι οι άσπονδοι φίλοι του Ολυμπιακού κάνουν από χτες το βράδυ μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα. Κανένα πρόβλημα. Τα 'χει αυτά το ποδόσφαιρο. Προτιμώ να πονάω για τη Μάντσεστερ, από το να σκούζω για τον Σαρρή...