Η επιτομή της καψούρας. Ένα τραγούδι «απενοχοποιημένο» από στιχουργικά και μουσικά κλισέ. Μια απρόσμενη συνεργασία, με ένα ανέλπιστο αποτέλεσμα!

Πριν συναντήσει τον Κώστα Ψυχογιό, ο Κώστας Καφάσης ήταν ένας ηθοποιός που ονειρευόταν να γίνει τραγουδιστής. Μετά το «Γέλα, κυρία μου», έγινε ένας τραγουδιστής που κάποτε ήταν και ηθοποιός.

Όσοι… γέλασαν με το πρώτο άκουσμα του τραγουδιού, δάγκωσαν τη γλώσσα τους αργότερα, όταν αυτό το «καψουροτράγουδο» ακουγόταν παντού. Ήταν λιτό σε στίχο και εύκολο στη μουσική. Ο Κώστας Ψυχογιός βρήκε στον Κώστα Καφάση έναν παθιασμένο άνθρωπο που αγωνιζόταν να πείσει για τις… ιδιαιτερότητές του. Είχε καθαρή μπάσα φωνή και ερμηνευτικές ικανότητες, λόγω …πρότερου θεατρικού βίου.

Ένα χρόνο μετά την πτώση της χούντας, η εποχή είχε έντονο πολιτικό χαρακτήρα και οι συνθέτες με τους στιχουργούς έβγαζαν από το συρτάρι τους όσα έκρυβαν στο γραφείο τους κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Ο Καφάσης, με το «Γέλα, κυρία μου», ήρθε σαν εξαίρεση στον κανόνα, για να αποδείξει ότι η καψούρα δεν έχει εποχές. Και ενώ οι «έντεχνοι» έβγαζαν φλύκταινες στο άκουσμα και μόνο αυτού του τραγουδιού, ο κόσμος το αγκάλιασε και άνοιξε για τον Καφάση τις… πύλες των νυχτερινών κέντρων της παραλιακής.
Ο Κώστας Καφάσης έφτασε πιο ψηλά από ό,τι ονειρευόταν, αλλά έπεσε πιο χαμηλά από όσο φοβόταν. Η «βασιλεία» του διήρκεσε μια δεκαετία(1975- 1985), με τραγούδια όπως τα: «Kατάλαβέ με», «Συνείδησή μου», «Ψυχή μου, καρδιά μου», «Και τώρα, τι γίνεται τώρα»κ.ά.

Μετά το ’90 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και ο Καφάσης αναγκάστηκε να κάνει «αρπαχτές» στα κέντρα της επαρχίας, όπου τον περίμενε με «άγριες» διαθέσεις ένα ετερόκλητο κοινό.

Οι παλαιότεροι ήθελαν να ανταμώσουν τον Ιωνάθαν της «Γειτονιάς» του Πρετεντέρη, και οι νεώτεροι έτρεχαν για να γλεντήσουν με τον… αρχικαψούρη και να βιώσουν την αποκαθήλωση ενός ειδώλου, που συμπαρέσυρε στην πτώση του μια ολόκληρη «ιδεολογία».

Μπορεί η ζωή του Καφάση να ήταν σαν μυθιστόρημα, αλλά η ιστορία θα γράψει, ως επίλογο, ότι νικήθηκε από τον καρκίνο και άφησε την τελευταία πνοή του στις 10 Αυγούστου 2010, στο νοσοκομείο «Μεταξά», όπου νοσηλευόταν.

O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.

Γιώργος  Λ. Τσάμπρας