Δηλώνω θύμα του 87΄! Πες το κι εσύ αν έτσι νιώθεις… Τώρα έχεις φωνή!

Εγώ δε θα συνταχθώ με τη γενική χαρά που επικρατεί για εκείνο το βράδυ και θα δηλώσω θύμα του Γκάλη και του Γιαννάκη. Επίσης αν μπορούσα θα άλλαζα τις ημερομηνίες των δυο ευρωπαϊκών κυπέλλων. Να παίρναμε το 87΄το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο και το 2004 αυτό στο μπάσκετ! Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αλλάζαμε τη σειρά...
Διάβασα αρκετά κείμενα για εκείνο το βράδυ και διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι ήταν μέσα στο γήπεδο και φυσικά «σημαδεύτηκαν» για πάντα μετά από εκείνο το βράδυ. Όπως στο πολυτεχνείο ένα πράγμα. Με όποιον και να μιλήσεις ήταν εκεί το μοιραίο βράδυ...!
Κάπως έτσι είπα να γράψω κάτι κι εγώ. Άλλωστε έχω να καταθέσω μια διαφορετική άποψη για εκείνο το βράδυ.
Καλοκαίρι στην Παιδική Στέγη της Νίκαιας, με μια select ασπρόμαυρη στα χέρια και με Patrick ποδοσφαιρικά παπούτσια. Χαμός στην πλατεία και χωρίς να παίζει η τηλεόραση κάποιο ποδοσφαιρικό αγώνα... Περίεργα πράγματα!
Με είχε πάει ο πατέρας μου και σε ένα ματς στο ΣΕΦ, αλλά και πάλι μου έκανε έκπληξη που είχε μαζευτεί τόσος κόσμος ενώ στην τηλεόραση δεν είχε ποδόσφαιρο. Ήμουν 7 ετών και θυμάμαι λίγα πράγματα από εκείνη τη νύχτα που ο Καμπούρης έβαλε δυο βολές στο τέλος και η Ελλάδα πήρε το κύπελλο. Κάπως έτσι το είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου.
Κυρίως θυμάμαι το άψογο γρασίδι της πλατείας που μας πρόσφερε ένα τέλειο γήπεδο για πασούλες και πεναλντάκια σε αυτές τις 3-4 ώρες που οι μεγάλοι πλακώνονταν στη μάσα. Μετά θυμάμαι ότι είχε παραδόξως πολλή κόσμο, τον Καμπούρη να βάζει τις βολές , τα πανηγύρια στο τέλος και τη φωνή του Συρίγου.
Για εμένα πάντως ήταν ακόμα μια ποδοσφαιρική βραδιά. Χάρηκα φυσικά κι εγώ αλλά δεν καταλάβαινα πολλά. Το μικρόβιο όμως είχε μπει στο αίμα μου, είχα μολυνθεί κι εγώ από αυτές τις τόσο ισχυρές εικόνες. Μετά το μπάσκετ εξαφανίστηκε από τη ζωή μου και ασχολήθηκα ξανά για έναν τύπο από την Αμερική που είχε εύκολο όνομα και «περπάταγε» στον αέρα. Τζόρνταν ρε φίλε κοίτα τι κάνει... Βλέπω αυτόν και μου αρέσει το μπάσκετ!
Ναι, φυσικά θυμάμαι πριν από τον Τζόρνταν να βλέπω λίγο Άρη στην τηλεόραση, να έχω πάει μια-δυο φορές στο μπάσκετ του Ολυμπιακού και να έχω δει λίγο Μάτζικ Τζόνσον, Λάρυ Μπέρντ και φυσικά το φαινόμενο Ντράζεν Πέτροβιτς. Επιδερμικά όμως, το ποδόσφαιρο ήταν η τρέλα μου.
Δε θυμάμαι να έχω πιάσει μπάλα του μπάσκετ στα χέρια μου μέχρι το 87΄που πήραμε το Ευρωπαϊκό. Και μετά σουτάκια κάναμε με τη μπάλα του ποδοσφαίρου. Προσπαθούσαμε να βάλουμε καλάθι σουτάροντας με το πόδι κλπ. Καμία σχέση δηλαδή με το άθλημα.
Η επιρροή όμως μετά από αυτή την επιτυχία ήταν τεράστια. Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή μας και όπως έχει αποδειχτεί μας ταιριάζει απόλυτα.
Έβλεπες τον Γκάλη να περπατάει στον αέρα και σου άνοιγαν νέοι ορίζοντες για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Το υπόλοιπο παιχνίδι όμως με άφηνε αδιάφορο, τουλάχιστον για να θέλω να παίξω. Μάλλον καλύτερα να αφήσω τη μπάλα του ποδοσφαίρου γι αυτή του μπάσκετ.
Κάποια χρόνια μετά και ενώ είμαι λίγο πριν υπογράψω το πρώτο μου συμβόλαιο, δηλαδή να γραφτώ σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, έγινε η ζημιά και βγήκαν στην επιφάνεια όλες αυτές οι επιρροές εκείνης της νύχτας.
Θυμίζω τότε δεν υπήρχαν ακαδημίες. Πήγαινες στα τσικό σε μεγάλη ομάδα π.χ Ολυμπιακό ή σε κάποια τοπική που αν το «είχες» σε έβαζαν και σε μεγαλύτερο τμήμα.
Τέλος δημοτικού και για πρώτη φορά διοργανωνόταν σχολικό πρωτάθλημα μπάσκετ στην περιοχή. Εγώ πάντως πρώτη φορά το άκουγα. Η ομάδα δεν συμπλήρωνε καν 10-12 άτομα και πήγαμε πιο πολύ για να συμπληρώσουμε και να μην ξευτιλιστούμε. Είχε και εκτός έδρας ματς (σε σχολεία που τα απογεύματα παίζαμε ποδόσφαιρο με τους ντόπιους μαθητές κλπ), τα κορίτσια έδειχναν ενδιαφέρον και κάπως «νοστίμιζε» η κατάσταση. Ναι δεν ήμουν ο μόνος, όλοι στην παρέα με τη μπάλα τη βρίσκαμε περισσότερο. Οκ, με έβαλε και βασικό στη μία προπόνηση πριν τον αγώνα και έπαιξε και αυτό το ρόλο του...
Ξεκινάει το πρωτάθλημα και στη γενική αμπασκετοσύνη της Ελλάδας, σε αυτές τις ηλικίες εκείνη την εποχή, έχω διψήφιο μέσο όρο πόντων και γενικά οργιάζω για άσχετος. Θυμάμαι να έχω βάλει 20+ πόντους (σε ήττα μας δεν έχει σημασία), μου έβγαινε εύκολα και το σπασιματάκι στη μέση που έβλεπα να κάνει ο Γκάλης, ο Γιαννάκης ήταν Νικαιώτης, ο Καμπούρης Ολυμπιακός, πήραμε και το Ευρωπαϊκό... έγινε η μαλακία και γράφτηκα στο μπάσκετ.
Αντί για την ιστορική φανέλα του Ηφαίστου φόρεσα αυτή του Άρη Νικαίας. Φυσικά για αρκετά χρόνια το ποδόσφαιρο δεν το έκοψα. Το χωμάτινο γηπεδάκι στις γραμμές του τραίνου ήταν το κλασσικό ραντεβού. Το μπάσκετ το αγάπησα στην πορεία και δεν μετανιώνω γι αυτό. Σίγουρα σου διευρύνει τους αθλητικούς ορίζοντες και τον τρόπο σκέψης γενικότερα. Καμία σχέση με το ποδόσφαιρο που είναι ευκολότερο στους κανόνες και στο πως παίζεται.
Με το μπάσκετ «ανοίγει» περισσότερο το μυαλό. Είναι πιο περίπλοκο, ακόμα και αν παίζεις ερασιτεχνικά.

Τα επόμενα χρόνια ήρθε και ο έρωτας με το άθλημα και αφοσιώθηκα 100% σε αυτό. Φταίει ο Τζόρνταν και η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού που ήδη είχε αρχίσει να στήνεται για μεγάλα πράγματα και δε γινόταν να μην φανταστώ τον εαυτό μου να φοράει την αμάνικη ερυθρόλευκη φανέλα. Μετά τον Άρη πήγα στον Ιωνικό και μετά στον Ολυμπιακό. Μόλις κατάλαβα ότι το όνειρο δε θα γίνει πραγματικότητα, δηλαδή δεν υπήρχε περίπτωση να παίξω στο θρύλο, έχασα το ενδιαφέρον μου. Μου είχαν πει μετά τον Ολυμπιακό να παίξω στην ανδρική ομάδα των Τραχώνων (ή στα Ταταύλα κάτι τέτοιο) και ξενέρωσα από τη ζωή μου. Αφού δεν θα έπαιζα στο θρύλο το streetball ήταν το μόνο που μου «τα έλεγε» εκείνη την εποχή. Κακώς βέβαια αλλά έτσι έγινε.

Νιώθω λοιπόν θύμα του Γκάλη, του Γιαννάκη και της Εθνικής του 87΄. Αν δεν ήταν αυτοί και εκείνο το τουρνουά δε θα παράταγα ποτέ το ποδόσφαιρο! Δε θα γινόταν καν τουρνουά για να παίξω!
Μαζί με εμένα νιώθω ότι υπάρχουν και άλλοι χιλιάδες, γι αυτό γράφω και αυτό το κείμενο. Βγείτε και πείτε το! Είμαι κι εγώ θύμα του 87! Ας σταματήσει πια αυτή η υποχρεωτική χαρά για το 87΄!

ΥΓ.1 Ευχαριστώ την ομάδα του 87΄για τις τόσο ισχυρές εικόνες. Ευχαριστούμε που μας διευρύνατε τους ορίζοντες.

ΥΓ.2 Καλές οι «αγιαστούρες» για τέτοιες επετείους, κάνει καλό στο ίματζζζ και γενικά «πουλάει», αλλά να γράφαμε και κάτι για την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό μπάσκετ τώρα. Εσάς περιμένουμε να μας «ανοίξετε τα μάτια», όπως με ευκολία και με ακαταμάχητο στυλ το κάνετε στα ποδοσφαιρικά δρώμενα.

Γρηγόρης Χριστόγλου